بیواک

                        بیس کمپ گاشر بروم ۱ در معرض بادهای شدید - زمستان ۲۰۱۲  

سال گذشته با شروع فصل زمستان ، در جلسات هفتگی خانه کوهنوردان تهران برنامه ای اجرا می شد به نام "اخبار کوهنوردی جهان" . این برنامه اما ، در عمل به دلیل زمان کوتاهش و نیز به دلیل توجه معطوف به 8000 متری ها ، تقریبا محدود شده بود به صعود های زمستانه ی کی 2 ، نانگاپاربات ، گاشربروم 1 ، برودپیک و کمی هم دنالی و اندکی هم صعود های شاخص سنگنوردی . زمستان گذشته برودپیک هیچ تیمی به خود ندید . نانگا اجازه ی صعود به سیمونه مورو ایتالیایی و دنیس اوروبکو قزاق نداد . کی 2 نیز لشکر کشی روسها را به عقب راند . آنها مجبور شدند با یک کشته و تعدادی مصدوم یخزده به کشورشان بر گردند . گاشر بروم 1 اما اندوه و شادی را چون فرزندانی توامان به بار نشست . در این کوه ، دو تیم برای کسب عنوان نخستین صعود زمستانه در کنار یکدیگر ، در یک بیس کمپ اما برای دو مسیر متفاوت رقابت و رفاقت می کردند . این کوه در اندوهی تراژیک ، تیم بین المللی اش را در نزدیکی های قله برای همیشه در آغوش خود ماندگار کرد ؛ گرفرید گوشل اتریشی ، سدریک هالن سوئیسی ، و نیسار پاکستانی برای همیشه به زمین مادر پیوستند . با وجود این ، گاشر بروم 1 در حماسه ی خود ، به تیم لهستانی با سر پرستی هاجزر اجازه ی صعود داد و این تیم در آخرین روز های فصل زمستان موفق به صعود قله شد . هاجزر ، همنورد کوکوشکای معروف ، پرورش یافته در فضای کمونیستی کشورش ، اما هر گز اجازه نداد برای این صعود تاریخی جشنی گرفته شود . او از سنت های اصیل کوهنوردی به مثابه ی روش زندگی پاسداری کرد و حرمت رقبای بین المللی اش را نگه داشت . کاش ما هم در شرایطی این چنین به توانیم از فضای فرهنگی خود شیفته ( که لاف زنانه همه چیز مان را بهتر از همه چیز  جهان می دانیم ! ) عبور کنیم و در جهت حفظ حرمت همنورد و هم تیمی و هم میهن خود به پایکوبی نپردازیم .

حالا ، از قله های 8000 متری فقط سه قله باقی مانده است : کی 2 ، نانگاپاربات و برودپیک هنوز صعود زمستانه به خود ندیده اند . زمستان امسال کی 2 برای هیچ تیمی دعوتنامه نفرستاده است . نانگا و برودپیک اما پذیرای چند تیم خواهند بود . امیدواریم در این وبلاگ و در جلسات هفتگی خانه کوهنوردان تهران گزارشاتی از این تلاش ها داشته باشیم .

                                                       گرفرید گوشل و خانواده اش

گرفرید گوشل ، سرپرست تیم بین المللی صعود زمستانه ی ۲۰۱۲ گاشر بروم ۱ بود . او چند روز قبل از تراژدی مرگبار نوشت :

 " باید اعتراف کنم گاهی اوقات برای آنچه که برسر خانواده ام می آورم خودم را سر زنش می کنم . دلتنگ دو دختر کوچکم هستم . هر بار که با دختر بزرگترم "هانا" صحبت می کنم و او می پرسد بالاخره تو کی به خانه بر می گردی انگار تیری به قلبم زده می شود ....اینها بخش های تاریک و غم انگیز ، اما اجتناب ناپذیر زندگی من هستند . آیا بین ماجرا جویی از یکطرف ، وزندگی خانوادگی نرمال از طرف دیگر ، امکان سازش و توافق وجود دارد ؟ "

و پاسخ متاسفانه  "نه"  بود .

پ ن : دوستان عزیز برای اطلاعات بیشتر در مورد صعود های زمستانه ی ۲۰۱۲ می توانند به آرشیو شهریور ۹۱ این وبلاگ یا به آرشیو زمستان ۹۰ وبلاگ همخانه ها مراجعه فرمایند .